Yoğunluktan seni unuttum ya dostum. Ne olacak senin sonun, adına gereksiz koymuştum halbuki gerekli olduğun halde. Sinirimi, üzüntümü, burukluklarımı alan sendin. Bi nevi en yakın arkadaşlarımdan biriydin yanımda olsan da olmasan da bir anda paylaştığım.
Zor, baya zor bir dönem atlattık geçtiğimiz günlerde. Yorucu, bir o kadar yıpratıcı.. Ama herşeyin sonu geldiği gibi onun da geldi. Bir şekilde üstesinden geldik yine.
Ama sonra döndüm arkamda kalanlara bir baktım ki, ne yapıyorum ya ben dedim. Ne yapıyorum, bir dur. Kendine artık bir çeki düzen ver. En azından odanı bir toplamakla başla bu işe, ailenle 1 saat muhabbet et, en azından otur beraber televizyon izle. Ya da al eline gitarını kendine bir kaç şarkı çal da kendini mutlu et. Ya da arada bir okula git de bir şeyler öğren, sınavların iyi geçsin, okuldakiler "aaa ömer okula mı gelmiş?" demesinler bir gün. Ya da arada bir antremana gideyim de haftasonu maç versinler, maç yöneteyim, en kötü yardımcı hakem çıkayım da cebime 3-5 bi şey girsin. Ya da "sevdiğim" insanlara biraz daha vakit ayırayım, o kadar gerginliğimin içinde bağırıp kırmayayım artık. Ya da en azından haftada bir blogumu yazmaya devam edeyim, kendime de vakit ayırayım. İnsan olayım ya.
İşte önümdeki 1 yıl boyunca yapmak istediğim planladıklarım. Bu sefer planlar tutsun istiyorum. Hayatımı birazcık da olsa düzene koymak istiyorum. Çok mu şey istiyorum ya..
